Trzeci dzień The third day

Następnego dnia Indianka stwierdziła stanowczo, że pora rozbić namiot. Pogoda ciągle nie była sucha – ale nie to okazało się prawdziwym problemem. Okazał się nim wybór miejsca. Indianka zaproponowała, żebyśmy rozbiły się na łące, pod samym lasem – przy czym trawa na łące była gęsta i sięgała mniej więcej wysokości pach. Nie są to warunki na rozbicie namiotu nawet przy suchej pogodzie, a po deszczu dotarcie do namiotu wiązałoby się z totalnym przemoczeniem. Pomimo tego, Indianka zdecydowała o rozbiciu namiotu właśnie w tych warunkach i w tym miejscu, w bardzo dużej odległości od domu – namiotu wręcz nie było widać ponad trawą. Bliżej domu trawa była niska, ale do tego obszaru miały dostęp wolno biegające konie. Indianka sama zgodziła się z nami, że nie byłoby to bezpieczne. W końcu przystała też na to, że miejsce, w którym rozbiłyśmy namiot, nie jest wygodne, dlatego zgodziła się, żebyśmy wypróbowały jeszcze jedną opcję: spanie w pustej stajni (jednej z dwóch, z których druga jest zajęta przez zwierzęta). Postanowiłyśmy spróbować po południu, a tymczasem kontynuowałyśmy pracę z wycinką drzewek.

I tu nastąpiło niespodziewane odkrycie: wcześniej znajdowałyśmy na ziemi podczas wycinania różne kości, które nieszczególnie zwracały naszą uwagę, a tym razem znalazłyśmy leżące na ziemi końskie kopyto. I nie było to nawet samo w sobie tak niepokojące, jak reakcja Indianki na ten widok; kiedy przyszła sprawdzić, jak idzie nam praca, i dostrzegła kopyto, zaczęła nagle tłumaczyć, że układanie ściętych gałęzi w stosy, nie jest korzystne, ponieważ w stosach mogą zalęgnąć się zające, dlatego od tej pory mamy „ściółkować”, czyli przykrywać ziemię równomiernie ściętymi gałęziami. To było niepokojące, i zaczęłyśmy się zastanawiać. Czy Indianka próbuje ukryć fakt, że kiedyś padł któryś z jej koni? Dlaczego szczątki znalazły się aż tutaj? Co z przepisami weterynaryjnymi? Po 5 godzinach pracy przetykanej rozmowami na ten temat czułyśmy się naprawdę ponuro.

Kiedy skończyłyśmy, wróciłyśmy w stronę domu, i postanowiłyśmy wypróbować pustą stajnię jako potencjalne miejsce noclegu. Otworzyłyśmy drzwi, i pierwszą rzeczą, która rzuciła się nam w oczy (poza wielką dziurą w podłodze zaraz przy wejściu) – był dół wykopany w ziemi, w siedzący w nim pies, który zaczął skomleć na nasz widok. Naturalnie pomyślałyśmy, że najwyraźniej Saba wpadła do dołu i potrzebuje pomocy, aby się wydostać. Jednak kiedy podeszłyśmy bliżej, okazało się, że nie jest to Saba, ale zupełnie inna suka, którą widziałyśmy pierwszy raz. Była ona przypięta łańcuchem do zewnętrznej ściany stajni po przeciwnej stronie do wejścia, w miejscu, gdzie ulokowany był mały ogródek warzywny, i po prostu podkopała się pod ścianą do środka, ale nie mogła całkowicie wejść do stajni, ponieważ przytrzymywał ją łańcuch. Nawet nie próbowała na nas szczekać, wyglądała na raczej złamane zwierzę. Jesteśmy świadome tego, że na wsi psy traktuje się raczej szorstko, ale ten widok był naprawdę odrażający. Indianka nie wspominała nic na temat drugiego psa – a kiedy zapytałyśmy ją później, odpowiedziała lekko podniesionym głosem: tak, ten pies pilnuje mi ogródka warzywnego.

Notabene, to właśnie tę sukę, Satję, zabrało schronisko [http://kreatywnaromantyczka.blogspot.com/2012/09/wieczor.html], i uważamy, że była to absolutnie najlepsza rzecz, jaka mogła jej się przytrafić. Tym bardziej, że suka okazała się szczenna.

Stajnia także nie wyglądała zachęcająco jako miejsce noclegu – na dolnym poziomie była wspomniana już wielka dziura w podłodze, reszta była zanieczyszczona psimi odchodami; na górnym poziomie zaś podłoga utworzona była z cienkich desek, które mocno uginały się pod stopą, a pojedyncze z nich były połamane. Indianka twierdziła co prawda, że wolontariusze sypiali wcześniej na strychu, ale nie czułyśmy się zbyt bezpiecznie z tym zapewnieniem. Lepszą opcją wydawał się jednak namiot.

Następnie poszłyśmy poprzestawiać pasące się kozy, ponieważ zauważyłyśmy wcześniej, że linki, na których są uwiązane, często zaplątują się, unieruchamiając zwierzęta. Później przyszedł czas na dojenie; pamiętałyśmy o zranionej kozie i koziołku, znalazłyśmy też jeszcze jedno zranienie od liny na szyi u starego kozła – a ponieważ nie widziałyśmy, żeby do tej pory Indianka zajęła się ich opatrywaniem, przypomniałyśmy jej o zabraniu jakiegoś środka odkażającego. I tu okazało się, że owszem, w domu jest woda utleniona, ale nie wiadomo gdzie i trzeba jej dopiero poszukać – a kiedy się znalazła, była to resztka na dnie buteleczki, od 2 lat przeterminowana. Na opatrzenie rany koziołka Indianka przyniosła garść liści, według niej – o właściwościach antyseptycznych, ale przywiązała je do nogi koziołka skrawkiem gazy, który zupełnie nie miał szans utrzymać się na miejscu przez dłuższy czas. Zaproponowałyśmy zrobienie prowizorycznego bandaża z jakiejś niepotrzebnej szmaty, ale pozostało to bez odzewu. U kozy z chorym wymieniem Indianka podjęła krótką próbę dojenia.

Tego dnia Indianka rozmawiała z nami znowu u Couch Surfingu. Zadawała dużo pytań: w jaki sposób korzystamy, ile dajemy od siebie, ile oczekujemy? Ogólnie, jak to wszystko działa? Wydawała się nieco zdziwiona tym, że naszym gościom zazwyczaj dajemy jeść *za darmo*. Dopiero później zdałyśmy sobie sprawę, że Indianka zadawała typowe pytania początkującego użytkownika – natomiast na swoim profilu miała bardzo bogate, pozytywne referencje, które świadczyłyby o doświadczeniu dużo większym niż nasze. Wywołało to wątpliwości, czy aby na pewno referencje te są prawdziwe – oczywiście, możemy się mylić, ale wątpliwości chyba są uzasadnione. Chciałyśmy zbadać ten temat, ale wtedy już okazało się to niemożliwe, ze względu na zablokowanie profilu przez Indiankę.

Atmosfera tego popołudnia zrobiła się bardzo gęsta, byłyśmy złe (pies! kozy! a co z tymi końskimi szczątkami na łące?), zdezorientowane, psychicznie zmęczone. Zdecydowałyśmy, że nie chcemy przebywać w tym miejscu dłużej, i że rano wyjedziemy. Przy czym, zgodziłyśmy się natychmiast co do tego, że poinformujemy o tym Indiankę dopiero rano, i że wyłgamy się jakąś wymówką. Może brzmi to dziwnie i przesadnie, ale obie miałyśmy nieodparte wrażenie, że jeśli powiemy jej prawdę – że według nas gospodarstwo jest zaniedbane, a ona sama jest raczej niepokojącą osobowością – nie wiadomo, jaka będzie reakcja, i że będzie to rozstanie bardzo dalekie od przyjaznego. Tego samego dnia po południu zabrałyśmy namiot z łąki i rozpięłyśmy go w stajni, aby miał szansę przeschnąć. Pomimo niezadowolenia Indianki także tę noc przespałyśmy w domu – a rano zrobiłyśmy tak, jak zaplanowałyśmy. 



Next day Indianka decided that it's high time to pitch the tent. The weather still wasn't dry - but soon it turned out that the weather is not the biggest problem. There was simply no place to pitch the tent. Indianka's proposition was to pitch it on the meadow, near the forest - however, the grass on the meadow was dense and very high, it reached approximately to armpits' level. Even when the weather is dry, it is not really a nice place to put a tent - and after the rain, it would be impossible to reach the tent without getting totally soaked. In spite of this, Indianka decided that we pitch the tent in this conditions and very far from the house; the tent basically couldn't be seen among the grass. Of course, there was an area closer to the house where the grass was lower, but this was where the horses could run freely. Even Indianka admitted that this would be dangerous. Eventually she also admitted that the place where our tent had just been pitched is not comfortable at all, and she let us try another option: sleeping in the empty stable (one of the stables was occupied by animals, the other one was empty). We decided that we would try this idea in the afternoon, and we kept working with the trees we were supposed to cut down. 

And this is when we discovered something unexpected. Earlier during our work we kept finding some animals' bones, which didn't really attract our attention, but this time we found a horse hoof lying on the ground. This fact alone was disturbing, but Indianka's reaction was even more disturbing: when she came to see how the work is going, and she saw the hoof, she suddenly started to explain to us that we shouldn't put the cut branches in piles - it's not proper because some hares could possibly use the piles as lairs. From now on, we were supposed to put the branches evenly on the ground to make "mulch". This was strange, and we started to think about it. Is she trying to hide the fact that one of her horses died? And why the remains are right here? What about the veterinary regulations? After 5 hours of working and talking about all of that - we felt really grim.

When we finished, we decided to check the empty stable, as a potential place for sleeping. We opened the door, and the first thing we saw (away from a huge breach in the floor just beside the entrance) was a hole dug in the ground, and a dog inside it. When we came in, it started to whine. Of course our first thought was that Saba had fallen into the hole and couldn't get out.  However, when we came closer, it turned out that it was not Saba, but a different dog (a bitch), and this was the first time we saw her. She was attached with a chain to the outside wall of the stable, on the opposite side (a little vegetable garden was located there), and she had just dug her way inside under the wall - but she couldn't come in, because the chain was holding her inside the hole. She didn't even try to bark at us, she looked a lot like a broken animal. We are aware of the fact that dogs don't get luxuries in the countryside, but this particular case was really appaling. Indianka had never mentioned anything about another dog - and when we asked her later, she answered with an irritated voice: yes, this dog looks after my vegetable garden. 

This was the dog (Satja) which was later taken from Indianka to the shelter, and in our opinion - this is the best thing that could happen to her. Even more particularly as she later turned out to be pregnant. 

The stable didn't look really friendly as a sleeping place as well - there was this huge breach in the ground floor, and the remaining surface was contaminated with dog faeces. The upper floor had been created with thin planks, which were nastily bending when we tried to walk on them, and some of them were already broken. Indianka claimed that former volunteers had slept in the attic before, but we didn't feel any safer after this assurances. Eventually, the tent seemed to be the better option.

Next we went to the meadow where the goats were grazing - earlier we noticed that their ropes usually were getting tangled and then the animals couldn't move. We tried to fix that. Also, we remembered about the wounds of the two goats, and we found another one on the neck of the oldest goat. We had never seen Indianka do anything about the wounds, so when it was time for milking - we reminded her to take some antiseptic. Unfortunately, it turned out that there was some peroxide *somewhere* - and when it was finally found, it turned out to be a little remainder on the bottom of the bottle, outdated for 2 years. To dress the goats' wounds, she brought some leaves (antiseptic properties, she said), and she attached them to a goat's leg with a scrap of gauze - it had no chance to stay in place for a longer time. We proposed that we could make some makeshift bandage out of some unused rag - but there was no action. When it comes to the goat with a inflammed udder  - Indianka tried to milk her for a short time.

That day Indianka talked with us about Couch Surfing again. She asked a lot of questions: how do we use it, how much do we offer, how much do we expect. In general, how does it work? She seemed to be rather surprised that we usually offer our guests some food *for free*. Only later we realised that all those questions seemed to be asked by a beginner - and on the other hand, on her CS profile she already had lots of rich, positive references, which would mean an experience far bigger than ours. We started to doubt whether those references are real - of course, we can be mistaken, but the doubts are justified, aren't they? We were intending to check this, but it was impossible, because Indianka blocked her CS profile. 

That afternoon the atmosphere was very unfriendly, we were angry (the dog! the goats! and what about those horse remnants in the meadow?), disoriented, and mentally tired. We decided that we didn't want to stay in this place, and that we would leave next morning. However, we immediately agreed with each other that we would inform Indianka about our departure in the morning and not earlier, and that we would use some excuse. It may seem weird and exaggerated, but we both had a compelling impression that if we tell her the truth - that in our opinion the farm is neglected, and she is rather a disturbing personality - the reaction would be far from friendly, maybe in an unexpected way and extent. That day in the afternoon we took or tent from the meadow to the stable, so that it could get a little drier. In spite of Indianka's discontent, we slept this night also in the house - and in the morning we did as we planned.